"ตาม`เภอใจ" สไตล์ หมูหวาน
ตอนที่ตกลงใจจะมีวารสารของศาลจังหวัดสงขลา บรรณาธิการบริหาร (จะเป็นท่านไหนหาดูเอาเองจากวารสารฉบับนี้) บังคับว่าต้องมีพื้นที่ให้หมูหวาน ๑ คอลัมภ์ คงเป็นเพราะเห็นว่า หมูหวานมีคอ(ที่)ล่ำ(สัน)อันเป็นผลมาจากคอหมูย่างของโปรด และให้มีเนื้อหาตามอำเภอใจ (ทำไมต้องเป็นอำเภอ ไม่เป็นหมู่บ้าน ตำบล หรือจังหวัด) ก็เลยขอใช้ชื่อคอลัมภ์ว่า “"ตาม `เภอใจ" สไตล์ หมูหวาน แล้วกัน
เนื่องจากเป็นเรื่องตาม “เภอใจ” หมูหวานก็ขอเล่าถึงสิ่งที่หมูหวานเองนับแต่ได้ยิน ได้รู้เป็นครั้งแรกก็เหมือนกับได้พบแผนที่ลายแทงที่นำทางหมูหวานในการทำงาน สิ่งนั้นคือยุทธศาสตร์พัฒนาที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระราชทานให้แก่หน่วยงานในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีผู้ที่ศึกษา ตีความและนำไปใช้หลายรูปแบบ แต่สำหรับหมูหวานแล้ว ขอตีความยุทธศาสตร์พระราชทานนี้ตามภูมิปัญญาและเป็นการปรับให้เข้ากับการทำงานของหมูหวานเท่านั้น จะให้ลึกซึ้งเหมือนกับท่านผู้รู้ทั้งหลายก็คงเป็นไปไม่ได้ ยุทธศาสตร์ที่ว่านี้ คือสามคำที่แสดงถึงพระอัฉริยะภาพของพระองค์ท่าน “เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา”
“เข้าใจ” สำหรับหมูหวานแล้ว หมายความว่า เข้าใจซึ่งกันและกัน เราต้องเข้าใจเขา และทำให้เขาเข้าใจเรา ก็รู้กันอยู่ว่า ศาล โรงพัก โรงพยาบาล ไม่มีใครอยากจะมาติดต่อ เมื่อมีคนมาติดต่อสิ่งที่ควรคิดเป็นสิ่งแรกคือ คนที่มาติดต่อกับเราล้วนแต่เดือดร้อนมาทั้งนั้น ความเครียดทำให้เขาแสดงกริยาหลายอย่างหลายแบบ ถูกใจเราบ้างไม่ถูกใจบ้าง แต่ถ้าเราเข้าใจเขาก็ให้อภัยเขา ขณะเดียวกันต้องให้เขาเข้าใจเรา ให้เขารู้ว่าเรายินดีให้บริการไม่ว่าเขาจะเป็นคนผิดหรือไม่ผิด หมูหวานเคยถามตัวเองว่าทำไมเวลาเราไปโรงพยาบาล เราถึงคอยเวลาให้แพทย์เรียกเราเข้าพบได้ คำตอบคือเรารู้เห็นและเข้าใจว่าแพทย์กำลังตรวจคนไข้ที่มาพบก่อนเรา คำถามคือทำอย่างไงจะให้คนที่มาติดต่อศาลรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการอยู่ในกระบวนการที่จะต้องผ่านขั้นตอนของเจ้าหน้าที่และ ผู้พิพากษา แพทย์ผู้ตรวจก็คงเปรียบเทียบได้กับผู้พิพากษาที่จะต้องสั่งคำร้องต่าง ๆ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ต่างจากพยาบาลที่จะต้องตรวจสอบซักประวัติเรื่องราวของผู้มาติดต่อ หรือปฏิบัติหลังจากมีคำสั่งของผู้พิพากษา เหมือนกับพยาบาลที่ทำแผล ฉีดยาตามคำสั่งแพทย์ทั้งสองส่วนนี้คือวัฏจักรของศาลยุติธรรม ที่จะต้องเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน
“เข้าถึง” สำหรับหมูหวานคือให้เขามีความรู้ในงานของเรา ทุกวันนี้ศาลยุติธรรมก็มีการเผยแพร่ความรู้เพื่อให้ประชาชนเข้าถึงมากขึ้น ไม่ว่าทาง website แผ่นพับ จัดเป็นสถานที่ดูงาน และอีกสารพัดวิธี กระทั่งเข้าไปให้ความรู้กับนักโทษถึงในเรือนจำ ก็เพื่อให้ศาลสามารถเข้าถึงได้ง่าย เรื่องเล็ก ๆ ที่เจ้าหน้าที่หลายคนทำจนคิดว่าเป็นเรื่องปกติ คือ การอธิบายขั้นตอนการติดต่อให้ผู้มาใช้บริการเข้าใจ สำหรับหมูหวานแล้ว สิ่งนี้ส่งผลที่ใหญ่ยิ่งให้ประชาชนเข้าถึง
“พัฒนา” ตนเองเพื่อความก้าวหน้าในสายงาน พัฒนางานเพื่อความเจริญขององค์กร สำหรับหมูหวานแล้ว การพัฒนาก็เป็นสิ่งสำคัญไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้หรือวิธีการทำงานการอบรมแบบ e-learning หรือการศึกษาต่อ กระทั่งการศึกษาด้วยตนเอง เป็นสิ่งที่เราไม่อาจละเลยได้
ก่อนจากขอฝากบทกลอนที่ไปอ่านเจอมา จำไม่ได้ว่าใครเขียน มอบให้กับทุกท่านด้วยความปรารถนาดี พบกันใหม่ฉบับหน้า…
เหรียญยังมี สองด้าน ทุกท่านเอ๋ย อย่าหวังเลย ให้เขาเป็น เช่นเราหวัง
เราไม่ชอบ สิ่งใดเล่า เขาก็ชัง ดันทุรัง ยัดเยียดเขา ก็ “เข้าตัว”
ตอนที่ตกลงใจจะมีวารสารของศาลจังหวัดสงขลา บรรณาธิการบริหาร (จะเป็นท่านไหนหาดูเอาเองจากวารสารฉบับนี้) บังคับว่าต้องมีพื้นที่ให้หมูหวาน ๑ คอลัมภ์ คงเป็นเพราะเห็นว่า หมูหวานมีคอ(ที่)ล่ำ(สัน)อันเป็นผลมาจากคอหมูย่างของโปรด และให้มีเนื้อหาตามอำเภอใจ (ทำไมต้องเป็นอำเภอ ไม่เป็นหมู่บ้าน ตำบล หรือจังหวัด) ก็เลยขอใช้ชื่อคอลัมภ์ว่า “"ตาม `เภอใจ" สไตล์ หมูหวาน แล้วกัน
เนื่องจากเป็นเรื่องตาม “เภอใจ” หมูหวานก็ขอเล่าถึงสิ่งที่หมูหวานเองนับแต่ได้ยิน ได้รู้เป็นครั้งแรกก็เหมือนกับได้พบแผนที่ลายแทงที่นำทางหมูหวานในการทำงาน สิ่งนั้นคือยุทธศาสตร์พัฒนาที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวพระราชทานให้แก่หน่วยงานในพื้นที่จังหวัดชายแดนภาคใต้ มีผู้ที่ศึกษา ตีความและนำไปใช้หลายรูปแบบ แต่สำหรับหมูหวานแล้ว ขอตีความยุทธศาสตร์พระราชทานนี้ตามภูมิปัญญาและเป็นการปรับให้เข้ากับการทำงานของหมูหวานเท่านั้น จะให้ลึกซึ้งเหมือนกับท่านผู้รู้ทั้งหลายก็คงเป็นไปไม่ได้ ยุทธศาสตร์ที่ว่านี้ คือสามคำที่แสดงถึงพระอัฉริยะภาพของพระองค์ท่าน “เข้าใจ เข้าถึง พัฒนา”
“เข้าใจ” สำหรับหมูหวานแล้ว หมายความว่า เข้าใจซึ่งกันและกัน เราต้องเข้าใจเขา และทำให้เขาเข้าใจเรา ก็รู้กันอยู่ว่า ศาล โรงพัก โรงพยาบาล ไม่มีใครอยากจะมาติดต่อ เมื่อมีคนมาติดต่อสิ่งที่ควรคิดเป็นสิ่งแรกคือ คนที่มาติดต่อกับเราล้วนแต่เดือดร้อนมาทั้งนั้น ความเครียดทำให้เขาแสดงกริยาหลายอย่างหลายแบบ ถูกใจเราบ้างไม่ถูกใจบ้าง แต่ถ้าเราเข้าใจเขาก็ให้อภัยเขา ขณะเดียวกันต้องให้เขาเข้าใจเรา ให้เขารู้ว่าเรายินดีให้บริการไม่ว่าเขาจะเป็นคนผิดหรือไม่ผิด หมูหวานเคยถามตัวเองว่าทำไมเวลาเราไปโรงพยาบาล เราถึงคอยเวลาให้แพทย์เรียกเราเข้าพบได้ คำตอบคือเรารู้เห็นและเข้าใจว่าแพทย์กำลังตรวจคนไข้ที่มาพบก่อนเรา คำถามคือทำอย่างไงจะให้คนที่มาติดต่อศาลรู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการอยู่ในกระบวนการที่จะต้องผ่านขั้นตอนของเจ้าหน้าที่และ ผู้พิพากษา แพทย์ผู้ตรวจก็คงเปรียบเทียบได้กับผู้พิพากษาที่จะต้องสั่งคำร้องต่าง ๆ เจ้าหน้าที่ก็ไม่ต่างจากพยาบาลที่จะต้องตรวจสอบซักประวัติเรื่องราวของผู้มาติดต่อ หรือปฏิบัติหลังจากมีคำสั่งของผู้พิพากษา เหมือนกับพยาบาลที่ทำแผล ฉีดยาตามคำสั่งแพทย์ทั้งสองส่วนนี้คือวัฏจักรของศาลยุติธรรม ที่จะต้องเกื้อหนุนซึ่งกันและกัน
“เข้าถึง” สำหรับหมูหวานคือให้เขามีความรู้ในงานของเรา ทุกวันนี้ศาลยุติธรรมก็มีการเผยแพร่ความรู้เพื่อให้ประชาชนเข้าถึงมากขึ้น ไม่ว่าทาง website แผ่นพับ จัดเป็นสถานที่ดูงาน และอีกสารพัดวิธี กระทั่งเข้าไปให้ความรู้กับนักโทษถึงในเรือนจำ ก็เพื่อให้ศาลสามารถเข้าถึงได้ง่าย เรื่องเล็ก ๆ ที่เจ้าหน้าที่หลายคนทำจนคิดว่าเป็นเรื่องปกติ คือ การอธิบายขั้นตอนการติดต่อให้ผู้มาใช้บริการเข้าใจ สำหรับหมูหวานแล้ว สิ่งนี้ส่งผลที่ใหญ่ยิ่งให้ประชาชนเข้าถึง
“พัฒนา” ตนเองเพื่อความก้าวหน้าในสายงาน พัฒนางานเพื่อความเจริญขององค์กร สำหรับหมูหวานแล้ว การพัฒนาก็เป็นสิ่งสำคัญไม่ว่าจะเป็นเรื่องความรู้หรือวิธีการทำงานการอบรมแบบ e-learning หรือการศึกษาต่อ กระทั่งการศึกษาด้วยตนเอง เป็นสิ่งที่เราไม่อาจละเลยได้
ก่อนจากขอฝากบทกลอนที่ไปอ่านเจอมา จำไม่ได้ว่าใครเขียน มอบให้กับทุกท่านด้วยความปรารถนาดี พบกันใหม่ฉบับหน้า…
เหรียญยังมี สองด้าน ทุกท่านเอ๋ย อย่าหวังเลย ให้เขาเป็น เช่นเราหวัง
เราไม่ชอบ สิ่งใดเล่า เขาก็ชัง ดันทุรัง ยัดเยียดเขา ก็ “เข้าตัว”
